Αν μπορούσαμε να τον παρουσιάσουμε σήμερα με κάποιον ηθοποιό αυτός θα ήταν με κάθε βεβαιότητα ο Άνταμ Ντράιβερ και ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι αμφότεροι δεν στηρίχθηκαν ποτέ στο πρόσωπο ή τη γοητεία τους για να ξεχωρίσουν σε αυτό που κάνουν.

Βέβαια αν βάζαμε τον Τζιν Χάκμαν δίπλα στον Kyle Ren του σύγχρονου Star Wars, τουλάχιστον σε πρώτη όψη ο νεαρός ηθοποιός να κέρδιζε βάσει παρουσιαστικού. Ωστόσο για όσους έχουν παρακολουθήσει τον Χάκμαν σε κάποια ταινία του, καταλαβαίνει το λόγο που βρίσκεται ανάμεσα στα ιερά τέρατα του Χόλιγουντ.

Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερες συστάσεις πέρα από το ότι είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που κατάφεραν να λατρέψουν οι φίλοι του κινηματογράφου και μόνο με την ερμηνευτική του δεινότητα και τη χαρισματική του εκφραστικότητα. Ήταν ο πρώτος που μπόρεσε να συνδυάσει το κλασικό hard boiled ύφος με ένα πιο Intellectual και καθημερινό στυλ. Ένας σταρ με ύφος καθημερινό. 

Με λίγα λόγια ένας αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής και ποτέ σταρ, κάθε άλλο παρά ένας celebrity με την έννοια του ωραίου, λαμπερού και θελκτικού. Μάλλον το αντίθετο. Σχεδόν άσχημος, με ψωροφαγωμένο μαλλί, τραχιά επιδερμίδα που ιδρώνει και ξεϊδρώνει αλλά με την ιδιοφυή ικανότητα να μπαίνει στο ρόλο, να τον κάνει δικό του και να δίνει ψυχή στον χαρακτήρα που υποδύεται. Ο άνθρωπος αυτός ήταν σαν βγαλμένος από την πραγματική ζωή του δρόμου.

Ακόμη και σε αδιάφορες ταινίες ο Χάκμαν ξεχώριζε και ήταν ο βασικός λόγος που τους έδινε χαρακτήρα και υπόσταση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γουέστερν "The Quick and the Dead", που στο ρόλο του διαβολικού αφέντη της μικρής πόλης, εξαφανίζει τους ανερχόμενους συμπρωταγωνιστές του Ράσελ Κρόου, Λεονάρντο Ντι Κάπριο και βεβαίως τη σέξι σταρ της εποχής, Σάρον Στόουν.

Γεννημένος στο San Bernandino της California το 1930 και στα 16 του έφυγε από το σπίτι για να καταταγεί στους πεζοναύτες. Ήταν πολύ μικρός για να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς ήθελε να κάνει.

Με την απόλυσή του, πάει στη Νέα Υόρκη, όπου κάνει δουλειές του ποδαριού μέχρι το 1956 να μετακομίσει στην California για να γίνει ηθοποιός. Ένα νέο μονοπάτι απλωνόταν μπροστά του, μια ευκαιρία που θα τον βοηθούσε όχι απλά να γίνει ένα μέρος της κινηματογραφικής ιστορίας, αλλά να τη διαμορφώσει και ο ίδιος εν μέρει με τον τρόπο του. Σπούδασε στη σχολή θεάτρου της Pasadena εκεί όπου έγινε φίλος με τους μετέπειτα αστέρες, Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ντουβάλ, δημιουργώντας μια εκρηκτική τριάδα που θα σάρωνε τα επόμενα χρόνια στην 7η τέχνη. 

Τα πράγματα όμως δεν θα ήταν εύκολα για κανέναν τους και αυτό διότι συμφοιτητές και ορισμένοι καθηγητές τους ήταν βέβαιοι ότι δεν θα έχουν καμία τύχη στο θέατρο ή το σινεμά. Η Νέα Υόρκη δεν τους χωρούσε πλέον. Ε και; Αυτή έχασε τελικά. Ποιος να το πίστευε ότι Χάκμαν-Χόφμαν-Ντουβάλ θα κυκλοφορούσαν χωρίς κανείς να πιστεύει στο ταλέντο τους.

Στη συνέχεια ο Χάκμαν κατάφερε να κερδίσει ρόλος σε θιάσους εκτός του Broadway, ωστόσο ο πρώτος σημαντικός ρόλος του ήταν στο κλασικό "Bonnie and Clyde", για να κερδίσει την πρώτη του υποψηφιότητα για το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου.

Η απογείωση περίμενε απλώς μια ευκαιρία

Η δεκαετία του '70 ξεκινά εντυπωσιακά, αφού μπαίνει πάλι ανάμεσα στους υποψήφιους για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου στην ταινία "I Never Sang For My Father", αλλά θα απογειωθεί όταν θα πρωταγωνιστήσει στην αστυνομική περιπέτεια του 1971 "The French Connection" και ύστερα ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος για να πετύχει. Εκείνος και οι κολλητοί του θριαμβεύουν στο Χόλιγουντ και κάνουν τους πάντες να τους υποκλιθούν (ο Ντουβάλ γίνεται ο Τομ Χέιγκεν του Godfather, την ώρα που ο Χόφμαν έχει ήδη επιτυχίες όπως Ο Πρωτάρης και Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου). Το 1974 θα πρωταγωνιστήσει στην αριστουργηματική "The Conversation" του Κόπολα δημιουργώντας έναν μοναδικό αντιήρωα, ένα χαρακτήρα αξεπέραστο, αναγκάζοντας τους πάντες να υποκλιθούν στην υποκριτική του ικανότητα. Η παρουσία του, ακόμη και ως "γκεστ", ήταν μαγνήτης για κάθε ταινία.

Ύστερα έρχονται και τα The Scarecrow, Ο Μισισιπής Καίγεται και The Unforgiven που τον εξύψωσαν στα μάτια όλων και τον έκαναν σήμερα αυτό που είναι. 

Όσα χρόνια και αν περάσουν ο Χάκμαν παραμένει από τους ελάχιστους ηθοποιούς στον κόσμο που απεικόνισαν έναν αστυνομικό της πραγματικής ζωής, τον Popeye Doyle, - ο άλλος είναι σαφώς ο Αλ Πατσίνο στο Σέρπικο- στην ταινία του 1971 the French Connection. Ο ρόλος δεν ήταν απλή κατάσταση, απαιτούσε βαθύτατη κατανόηση, κίνητρα και κυρίως το ποιο είναι πραγματικά το πνεύμα που κρύβει μέσα του ένας αστυνομικός, ειδικά στη Νέα Υόρκη. Για να το πετύχει αυτό ο 40χρονος τότε Τζιν ταξίδεψε και σχεδόν εργάστηκε με τους αστυνομικούς του Μεγάλου Μήλου όχι μια εβδομάδα, αλλά για ένα ολόκληρο μήνα, βιώνοντας μάλιστα από πρώτο χέρι τι θα πει περιορισμός ενός υπόπτου.

Μπορεί σήμερα τέτοιες τακτικές να είναι συνηθισμένες -ίσως όχι για άμεση δράση της αστυνομίας- αλλά ο Χάκμαν ήταν από εκείνους που έζησε την εμπειρία και την αποτύπωσε με την ερμηνεία του. Αυτή που του έδωσε το ένα από τα βραβεία (Καλύτερου Ηθοποιού) που κέρδισε συνολικά η ταινία στο Όσκαρ εκείνης της χρονιάς. Όχι και άσχημα για έναν τύπο που πέρα από τους κολλητούς του (Χόφμαν και Ντουβάλ) δεν πίστευε κανείς ότι θα τα καταφέρει.

Και σήμερα που βρίσκεται στα 93 του χρόνια κοιτάζουμε τα κατορθώματά του και τον προσκυνούμε. Διότι απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι ούτε όμορφος, ούτε και ρομαντικός για να γίνεις πρωταγωνιστής.